تونل

از تاریکی های درون تا رسیدن به خودم

من مهدی هستم

اما آن چه مرا معنا میِ بخشد تنها نامیِ نیست که بر زبانهاست،،

و نه حتیِ پیشینه ای طلاییِ در صنعتیِ که برقش چشم ها را میِ رباید

آن چه مرا شکل داده، همان تونل هایست

که با پای برهنه، از دل تاریکیِ شان عبور کرده ام؛ مسیرهاییِ پیچیده، بدون نقشه، بیِ چراغ . من بودم و تاریکیِ

گاه با دلیِ لرزان، گاه با نفََسیِ گرفته، اما همیشه در حال رفتن.

کودکیِ ام قصه نبود؛ تمرین بقا بود. آ نگاه که کودکان در کوچه بازی میِ کردند،

من از آغوش یِی پایان کودکیِ بیرون کشیده شدم. نه به نرمیِ، که با تلنگری

هولناک؛ مثل پرت شدن از خوابیِ گرم، به سرماییِ بیِ امان.

غم غربت، مثل بوی کهنه ی لباسیِ قدیمیِ، همراهم بود. من، کودکِ بی پناهِ

بیِ نقشه، شروع کردم به چیدن سنگ ها زیر پایم، تنها با صدای قلبیِ که زمزمه

میِ کرد: برو.

اما اگر چیزی هست که به آن باور دارم، این است:

نور همیشه هست. فقط باید بخواهی. فقط باید ادامه بدهی.​